Post by Admin on Nov 18, 2022 22:34:43 GMT
Θεοφανώ – Η άγνωστη ιστορία της Ελληνίδας που κυβέρνησε και εκπολίτισε τη Γερμανία
Με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται τελευταία για διορισμό «κομισάριου» που θα κυβερνά την Ελλάδα και τα απανωτά προσβλητικά δημοσιεύματα και δηλώσεις για τη χώρα μας, μου ήρθε στο μυαλό ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό ιστορικό επεισόδιο των ελληνογερμανικών σχέσεων. Τέτοιου είδους ιστορικές αναφορές δεν συνηθίζεται να γίνονται γιατί δεν είναι «πολιτικά ορθό» να έχουμε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας…
Εννοείται πως και αυτοί που μας κυβερνούν δεν εμπνέονται από τέτοιες ιδέες και ανέχονται τα πάντα από τον πολιτικοοικονομικό υπόκοσμο της Δύσης σε βάρος της πατρίδας μας.
Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ και να πούμε πως οι Δυτικοί της εποχής, ουσιαστικά πελεκυφόροι βάρβαροι με υποτυπώδη πολιτισμό, ζούσαν σφάζοντες και σφαζόμενοι, έβλεπαν με φθόνο το Βυζάντιο. Τους αρχηγούς των βαρβάρων της Δύσης ενοχλούσε, ανάμεσα σε άλλα, το γεγονός ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ στην Ελληνική Ανατολή, ήταν η αυθεντική και αδιάκοπη συνέχεια των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων στους οποίους οι ίδιοι πάσχιζαν να μοιάσουν και να τους μιμηθούν. Παρακαλούσαν λοιπόν τον Πάπα να τους δώσει κανένα τίτλο για να έχουν και κάποια νομιμοποίηση στα μάτια των υπηκόων τους.
Αλλά ας πάμε στο θέμα:
Τον καιρό που βασίλευε ο Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς (963 – 969), ο οποίος μη ξεχνάμε ελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες- και είχε το προσωνύμιο «pallida mors saracenorum», δηλαδή «ο χλωμός θάνατος των Σαρακηνών» -ήρθε στην Κωνσταντινούπολη απεσταλμένος από τον Γερμανό ηγεμόνα της εποχής Όθωνα (otto der grosse 962- 973) ένας επίσκοπος για να ζητήσει από τον Αυτοκράτορα την Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του, Όθωνος Β’. Πολύ ωραία παραθέτει τα γεγονότα ο Γάλλος ιστορικός Γουσταύος Σλουμπερζέ:
«Ήρθε λοιπόν ο απεσταλμένος στην Κωνσταντινούπολη, είδε τον Αυτοκράτορα και του είπε: «Ο Αυτοκράτωρ της Γερμανίας Όθων, θέλει την πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του…». Ο Νικηφόρος Φωκάς τον διέκοψε στα λατινικά: «incredible audito», δηλαδή απίστευτο που το ακούω! Και μετά συνέχισε στα ελληνικά. «Αυτοκράτωρ είμαι μόνο εγώ. Ο Όθων είναι αρχηγός βαρβάρων…» Και έριξε στη φυλακή τον επίσκοπο.
Μετά από καιρό, ο διάδοχος του Νικηφόρου, ο Ιωάννης Τσιμισκής για πολιτικούς λόγους συνήνεσε στο γάμο… (τη Θεοφανώ) συνόδευσαν στη Γερμανία πλήθος Ελλήνων επιστημόνων, τεχνικών πχ. Υποδηματοποιοί, ράπτες, χρυσοχόοι, οικοδόμοι, ζωγράφοι, νομικοί, γιατροί κ.τ.λ., δηλαδή η τεχνολογία και ο πολιτισμός της εποχής, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα ανάκτορα που έκτισε στη Θεοφανώ (δημιουργός του ονομαζόμενου «Γοτθικού ρυθμού», που είναι βυζαντινός περισσότερο μυτερός, για να γλυστρούν τα χιόνια) και τους οποίους παρακολουθούσαν και εδιδάσκοντο οι Γερμανοί.
Η Θεοφανώ, ωραιοτάτη και πολύ μορφωμένη, διαπαιδαγώγησε το γιό της Όθωνα Γ’ τόσο ώστε απεκλήθη «θαύμα του κόσμου» (mirabilia mundi).
Από το γάμο Θεοφανούς – Όθωνος Β’ εγεννήθη ο Όθων Γ’, ο οποίος λόγω θανάτου του πατέρα του ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 3 ετών μόλις, με Αντιβασίλισσα τη μητέρα του, που ουσιαστικά κυβέρνησε τη Γερμανία (972 – 983), την οποία και εκπολίτισε, όπως παραδέχεται ο Γερμανός ιστορικός Φ. Σλόσσερ.»
Αλλά όπως λέει και το ρητό, ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος!
Κολωνία: Θεοφανώ, η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα της Μεσαιωνικής Γερμανίας και η συνεισφορά της στην πολιτιστική ανάπτυξη της Δύσης
Άγαλμα της αυτοκράτειρας Θεοφανούς
στο ναό της Μαρκτκίρχε της γερμανικής
κωμόπολης Εσβέγκε, στην Έσση
Μετά τον γάμο της την 16χρονη Θεοφανώ ακολούθησε στη νέα της πατρίδα, την Γερμανία, πολυπληθής συνοδεία από την Κωνσταντινούπολη, την οποία αποτελούσαν άνθρωποι της Εκκλησίας, των Γραμμάτων και των Τεχνών, Άρχοντες και αυλικοί.
Οι Γερμανοί εντυπωσιάσθηκαν από την Θεοφανώ. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, είχε μόρφωση, καλλιέργεια, αγαθότητα αλλά και λεπτή και ευγενική ανατροφή. Έτσι κέρδισε γρήγορα τον θαυμασμό και την εκτίμηση των απλών υπηκόων της. Η νεαρή Ελληνίδα αυτοκράτειρα μετέφερε και εισήγαγε στην γερμανική αυλή την λεπτεπίλεπτη εθιμοτυπία και την πολυτέλεια του Βυζαντίου, κι επίσης έθεσε τις βάσεις της μελέτης των Ελληνικών Γραμμάτων και των Τεχνών στην πολιτιστικά υπανάπτυκτη τότε Γερμανία.
Η Θεοφανώ αντιμέτωπη με την ζηλοφθονία και την εχθρότητα των Γερμανών ευγενών
Όμως στις τάξεις των Γερμανών ευγενών και των αυλικών του γερμανικού κράτους η άφιξη της Θεοφανούς στη Γερμανία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, η οποία έφτανε στα όρια της εχθρότητας, διότι ή νεοφερμένη Ελληνίδα ήταν φορέας του υπέρτερου ελληνικού πολιτισμού. Οι δυτικοί και ειδικότερα οι Φράγκοι και οι Γερμανοί είχαν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι στους Έλληνες εκείνη την εποχή. Έτσι η Θεοφανώ, παρά την αγάπη και την εκτίμηση που έτρεφαν για αυτήν οι απλοί υπήκοοί της γι’ αυτό που πραγματικά ήταν, έπεσε θύμα της ζηλόφθονης κακεντρέχειας των δυτικών μεσαιωνικών και σύγχρονων χρονογράφων, όχι γι’ αυτό που ήταν, αλλά γι’ αυτό που εκπροσωπούσε: Την εμφανή ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού εν μέσω της δυτικοευρωπαϊκής βαρβαρότητας.
Η Θεοφανώ εισάγει την πολυτέλεια και την χρήση του πιρουνιού στην δυτική Ευρώπη
Γίνεται αποδεκτό σήμερα, ότι οι βάρβαροι Γερμανοί του Ι’ αιώνα έμαθαν την χρήση του πιρουνιού από την βασίλισσα Θεοφανώ. Ωστόσο, δεν υπάρχει μια τέτοια ειδική αναφορά στις πηγές. Υπάρχουν γενικόλογες αναφορές για τα είδη πολυτελείας που εισήγαγε, όχι όμως ειδικά για το πιρούνι. Στις πηγές πρώτη αναφορά για την εισαγωγή του πιρουνιού στη Δύση, υπάρχει στην διατριβή του Πέτρου Δαμιανού Institutio monialis. Η ιστορία είναι η ακόλουθη. Ο δόγης της Βενετίας Πέτρος Β’ Ορσεόλο, καλός φίλος του Όθωνα Γ’, συνέβαλε στην άμυνα των ακτών της Αδριατικής, βοηθώντας τον Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο, ν’ αντιμετωπίσει την απειλή των Αράβων στην Ιταλία. Μετά την ήττα των Αράβων στο Μπάρι το 1004, ο Βασίλειος Β’ κάλεσε τον Ιωάννη, γιο του δόγη, στην Κωνσταντινούπολη και τον πάντρεψε με την Μαρία Αργυροπουλίνα, αδελφή του Ρωμανού Γ’ (κατά τον Σκυλίτζη Η Μαρία, ο άντρας της και το παιδί τους πέθαναν τελικά από την επιδημία πανούκλας το 1006. Ο Πέτρος Δαμιανός, ονομαστός παπικός θεολόγος του κύκλου του πάπα Γρηγορίου Ζ’, εκφράζει στο έργο του την συμπλεγματική (κομπλεξική) νοοτροπία των δυτικοευρωπαίων, απέναντι στην ανωτερότητα του τρόπου ζωής των Ελλήνων, θεωρώντας ότι ο θάνατος της Μαρίας Αργυροπουλίνας από πανούκλα οφείλονταν στην οργή του Θεού για την πολυτέλειά της.
Το σχετικό απόσπασμα είναι το εξής:
«Τόση ήταν η πολυτέλεια των εθίμων της, ώστε καταφρονούσε ακόμα και να πλένεται με κοινό νερό, αναγκάζοντας τους υπηρέτες της τουναντίον, να συλλέγουν την δροσιά που έπεφτε από τους ουρανούς για να πλένεται σ’ αυτήν. Ούτε καταδέχονταν ν’ αγγίζει την τροφή με τα δάκτυλά της, αλλά διέταζε τους ευνούχους της να την κόβουν σε μικρά κομμάτια, τα οποία παλούκωνε με ένα χρυσό όργανο με δύο δόντια, κι έτσι το έφερνε στο στόμα της. Τα δωμάτιά
της είχαν τόσο βαριά ατμόσφαιρα από την χρήση λιβανιού και διαφόρων αρωμάτων, ώστε μου προκαλεί ναυτία και το να μιλώ γι’ αυτά, αλλά και οι αναγνώστες μου δεν θα το πιστεύουν. Η ματαιοδοξία αυτής της γυναίκας ήταν μισητή από τον Παντοδύναμο˙ κι έτσι, χωρίς λάθος, πήρε την εκδίκησή Του».
Η άδικη ιστορική μεταχείριση της Θεοφανούς από τους Γερμανούς
Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε, ότι, παρά την ευσεβή στα εκκλησιαστικά και δραστήρια στα πολιτικά θέματα ζωή της, η Θεοφανώ αντιμετωπίστηκε με φανερή αντιπάθεια από τους δυτικούς, εξαιτίας της ελληνικής της προέλευσης. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ οι περισσότερες σύζυγοι των Οθωνιδών αγιοποιήθηκαν (αδίκως και χωρίς λόγο) μετά θάνατον, η Θεοφανώ παρέμεινε στην αφάνεια. Η ζωή της δεν επέζησε σε Vita, την στιγμή που ασήμαντες προσωπικότητες, όπως η Edith και η Αδελαΐδα, οι δύο σύζυγοι του Όθωνα Α’, η Cunegunda, σύζυγος του Ερρίκου Β’, έχουν την τιμητική τους. Ούτε το όνομά της δόθηκε σε κάποια απόγονό της, εκτός ίσως από μια εγγονή της, ηγουμένη στην Έσση. Το πορτραίτο της δεν συμπεριλήφθηκε στο γενεαλογικό δέντρο της δυναστείας, το οποίο υπάρχει στο Χρονικό του Αγ. Παντελεήμονος, φυλασσόμενο στην Herzog August Bibliothek, στο Wolfenbüttel. Η μοναδική
(σωζόμενη) ζωγραφική απεικόνισή της υπάρχει σε ένα Ευαγγέλιο του έτους 1000 περίπου.
Οι λόγοι για την υποτίμηση της παρουσίας της Θεοφανούς ως μέλους της δυναστείας και της
συμβολής της στην επίδραση του ελληνικού πολιτισμού επί του δυτικοευρωπαϊκού, είναι ευκολονόητοι. Η ελληνική καταγωγή της, η δυναμική παρουσία της στην πολιτική, η μεσολαβητικές προσπάθειες για την εξομάλυνση των σχέσεων Ελλήνων και Λατίνων στην Νότια Ιταλία, οι σχέσεις της με τους Έλληνες της Ρώμης, όλα αυτά κρίθηκαν εκ των υστέρων επικίνδυνα από την γερμανοστρεφή παπική προπαγάνδα. Η ζηλοφθονία για τον «πολυτελή» τρόπο ζωής της, ο οποίος ήταν η καθημερινότητα των Ελλήνων και δικαιολογούσε την άποψη πολλών βόρειων λαών, ότι η Ελλάδα ήταν ο παράδεισος της εποχής, ήταν ένας ακόμη παράγοντας. Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε λίγο σ’ αυτό, οφείλουμε να αντιπαραβάλουμε την θέση της γυναίκας στην δυτική Ευρώπη με την αντίστοιχη στην Ελλάδα της εποχής, οπότε καταλαβαίνουμε γιατί η γερμανική κοινωνία θεωρούσε, ότι η Θεοφανώ έδινε «κακό» παράδειγμα, με την μόρφωση και τον ελεύθερο τρόπο σκέψης της, με την οξυδέρκεια και την διπλωματικότητά της, με όσα χαρίσματα προικοδοτήθηκε από την ελληνοτραφή κοινωνία της Ανατολής και τα οποία μπόρεσε να αξιοποιήσει από την θέση που της επιφύλαξε η ιστορία. Όπως φαίνεται, αυτό που μπορούσε και τελικά πρόσφερε η Θεοφανώ, δεν ήταν ζητούμενο στη Δύση, ούτε τότε, ούτε και για πολλούς αιώνες αργότερα.
Η αναγκαιότητα της αποκατάστασής της ιστορικής αλήθειας
Η αναγνώριση και η ιστορική αποκατάσταση της σημαντικής αυτής Ελληνίδας, η οποία συναναστράφηκε και επηρέασε σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής και κατ’ επέκταση επέδρασε καθοριστικά στον ρουν της ιστορίας, προσωπικότητες όπως ήταν ο Bruno, o Romuald, o Adalbert, καθώς και πολλοί άγιοι, όπως ο όσιος Νείλος ο Καλαβρός, ο όσιος Σάββας, ο άγιος Γρηγόριος κ.α. πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό καθήκον, τόσο των ξένων (Γερμανών και των άλλων δυτικοευρωπαίων), όσο και των Ελλήνων ιστορικών, επιστημόνων, μελετητών αλλά και απλών πολιτών. Σήμερα, δυστυχώς, πολύ σπάνια γίνεται αναφορά της ιστορικής συμβολής της Θεοφανούς στον εκπολιτισμό των Γερμανών και των άλλων δυτικοευρωπαίων, ακόμη και στη Γερμανία, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να γνωρίζουν την ιστορία και το έργο της. Πάντως, αξίζει εδώ να αναφερθεί, ότι το 1991, κατά την συμπλήρωση 1000 ετών από τον θάνατο της Θεοφανούς
και τον ενταφιασμό της στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονα της Κολωνίας, ο δήμος της πόλης αυτής, το ελληνικό Γενικό Προξενείο, που υπήρχε τότε στην Κολωνία (υπό τον τότε Γεν. Πρόξενο κ. Παναγιώτη Καρακάση), γερμανικοί και ελληνικοί πολιτιστικοί και εκκλησιαστικοί φορείς της περιοχής, Γερμανοί και Έλληνες πανεπιστημιακοί καθηγητές και εκπαιδευτικοί κ.α. διοργάνωσαν στην Κολωνία, σε συνεργασία μεταξύ τους, σειρά επιτυχημένων πολιτιστικών εκδηλώσεων μνήμης για την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, κάτι που βοήθησε σημαντικά στη διάδοση της ιστορικής γνώσης για την Θεοφανώ και που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα για παρόμοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ευθύμιος Χατζηϊωάννου
www.elliniki-gnomi.eu/theofano-i-ellinida-aftokratira-tis-m/
Θεοφανώ, η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα της Μεσαιωνικής Γερμανίας και η συνεισφορά της στην πολιτιστική ανάπτυξη της Δύσης
Άγαλμα της αυτοκράτειρας της Γερμανίας ("Holy Roman Empire"),
Θεοφανούς, έξω από τον ναό της Μαρκτκίρχε-Marktkirche της
γερμανικής κωμόπολης Εσβέγκε-Eschwege, στην Έσση-Essen.
Η επιγραφή γράφει "Τheophanu Imperatrix 960-991", δηλαδή:
Θεοφανώ αυτοκράτειρα.
Η επιγραφή λέει: "Domina Theophanu Imperatrix" = Δέσποινα Θεοφανώ Αυτοκράτειρα"
Όμως, στις τάξεις των Γερμανών ευγενών και των αυλικών του γερμανικού κράτους, η άφιξη της Θεοφανούς στην Γερμανία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, η οποία έφτανε στα όρια της εχθρότητας, διότι ή νεοφερμένη Ελληνίδα ήταν φορέας του υπέρτερου ελληνικού πολιτισμού. Οι δυτικοί και ειδικότερα οι Φράγκοι και οι Γερμανοί είχαν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι στους Έλληνες εκείνη την εποχή. Έτσι η Θεοφανώ, παρά την αγάπη και την εκτίμηση που έτρεφαν για αυτήν οι απλοί υπήκοοί της, γι’ αυτό που πραγματικά ήταν, έπεσε θύμα της ζηλόφθονης κακεντρέχειας των δυτικών μεσαιωνικών και σύγχρονων χρονογράφων.
Σε αυτό ο Albertus εκφράζει την αντιπάθειά του για την Θεοφανώ, χαρακτηρίζοντάς την ως «δυσάρεστη και πολύ ομιλητική». Την θεωρούσε ως εκπρόσωπο της ελληνικής νοοτροπίας και αναφέρει ότι θριαμβολογούσε για την νίκη των συμπατριωτών της επί των Γερμανών. Εμφανώς απογοητευμένος ο ίδιος από την ήττα των συμπατριωτών του, εξέφρασε την δυσαρέσκειά τους με προσωπικές επιθέσεις εναντίον της Ελληνίδας βασίλισσας. Με αυτόν τον τρόπο εκφράζει τις στερεότυπες προκαταλήψεις των δυτικών για τους Έλληνες και τις γυναίκες. Και η Θεοφανώ ήταν ταυτόχρονα Ελληνίδα και γυναίκα.
Γίνεται αποδεκτό σήμερα, ότι οι βάρβαροι Γερμανοί του Ι’ αιώνα έμαθαν την χρήση του πιρουνιού από την βασίλισσα Θεοφανώ.
Ασημένιο βυζαντινό πηρούνι. Η επάνω άκρη του φέρει σχήμα οπλής ζώου
Γενικά η Θεοφανώ, κυρίως γιά τον λόγο ότι ήταν Ελληνίδα, έπεσε θύμα μεγάλης ανθελληνικής προπαγάνδας των παπικών.
Η συμβολή της Θεοφανούς στην ανάπτυξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στην Δύση
Μόλις τελευταία το θέμα της έρευνας στράφηκε στον τρόπο μεταφοράς βυζαντινών αριστουργημάτων τέχνης και μικροτεχνίας στην Δύση. Επ’ αυτού η συμβολή της ιστορίας της Θεοφανούς είναι μεγάλη, ωστόσο παραμένει ακόμη ανεξερεύνητη σε μεγάλο βαθμό.
curious-greek.blogspot.com/2017/03/blog-post.html
Θεοφανώ Σκλήραινα
Η πολιτική εξουσία της Θεοφανούς και η κριτική εναντίον της
Η Θεοφανώ επικρίθηκε για την "τρυφηλότητα" της, δεδομένου ότι έκανε μπάνιο κάθε μέρα και εισήγαγε τα πολυτελή ενδύματα και κοσμήματα στη Γερμανία. Πιστώνεται, επίσης, με την εισαγωγή τού πιρουνιού στη Δυτική Ευρώπη - οι χρονογράφοι αναφέρουν την έκπληξη των συνδαιτυμόνων της όταν "χρησιμοποίησε ένα χρυσό εργαλείο με δύο μύτες για να φέρει την τροφή στο στόμα της" αντί να χρησιμοποιήσει τα χέρια της, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι.
Το πολιτισμικό έργο της
Η Θεοφανώ έφερε στην Σαξονία τον βυζαντινό πολιτισμό και την τέχνη της Ευρωπαϊκής ανατολής δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό μείγμα που χαρακτήρισε την εποχή των Οθώνων. Λέγεται επίσης προσέφερε ως δώρο στον σύζυγο της ρίζες αμπελιών προερχόμενες από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και δίδαξε την αμπελουργία στους υπηκόους της. Τα αμπέλια φυτεύτηκαν στις όχθες τού Ρήνου και απετέλεσαν την βάση για την παραγωγή τής ομώνυμης
ποικιλίας.
Συνέχισε επίσης το πολιτισμικό έργο του Όθωνα Α΄και της Αδελαΐδας της Ιταλίας και συνέβαλλε στην λεγόμενη Οθωνική Αναγέννηση υποστηρίζοντας τις τέχνες και τα γράμματα αλλά και τα μοναστήρια που τότε αποτελούσαν την κύρια πηγή πνευματικού και εκπαιδευτικού έργου.
el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%8E_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΟΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ!
Το προαιώνιο δόγμα των Ανθελλήνων Γερμανών καταστρέφει πάλι, με οικονομικό πόλεμο αυτή την φορά, την Ελλάδα
της Αθηνάς Κατσαφάδου*
«Έτσι, βρέθηκα ανάμεσα στους Γερμανούς… Βάρβαροι ανέκαθεν, έγιναν ακόμη πιο βάρβαροι με την επιμέλεια και την επιστήμη και ακόμη με την ίδια την θρησκεία, βαθύτατα ανίκανοι για κάθε θεϊκόαίσθημα, χαλασμένοι ώς το μεδούλι, ανίκανοι για την ευτυχία των ιερών χαρίτων, επιρρεπείς στην υπερβολή και στην πενιχρότητα, προσβλητικοί για κάθε αγνή ψυχή, αναίσθητοι και χωρίς αρμονία σαν τα θρύψαλα ενός πεταγμένου αγγείου…
Δεν μπορώ να φαντασθώ άλλο λαό τόσο διχασμένο σαν τους Γερμανούς. Βλέπεις χειροτέχνες, αλλά όχι ανθρώπους, φιλοσόφους, αλλά όχι ανθρώπους, ιερείς, αλλά όχι ανθρώπους, αφέντες και δούλους, νέους και ηλικιωμένους, αλλά όχι ανθρώπους».
Κολωνία. Ο ναός του Αγίου Παντελεήμονος ή Αγ.Πανταλέοντα κατά τους καθολικούς,
έχει μέσα του ένα τάφο που γράφει: “DOMINA THEOPHANU IMPERATRIX” δηλαδή
«ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΘΕΟΦΑΝΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ».
Ποια ήταν η Θεοφανώ; Ο Όθων Α’ (912-973μ.Χ) δούκας της Σαξονίας και βασιλιάς της Γερμανίας και Ιταλίας, πάντρεψε το γιο του Όθωνα Β’ τον Ερυθρό, με την Ελληνίδα πριγκίπισσα Θεοφανώ, το 972μ.Χ. Την αρχοντοπούλα συνόδεψαν στη νέα της πατρίδα άνθρωποι της εκκλησίας, των γραμμάτων και των τεχνών. Η ομορφιά, η λεπτότητα, η μόρφωση της Θεοφανούς εντυπωσίασε πολλούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θέσει τα θεμέλια του πολιτισμού (έστω και προσωρινά) σ’ ένα λαό βάρβαρο και πολιτιστικά υπανάπτυκτο. Βέβαια αυτό δεν ήταν εύκολο, γιατί η Θεοφανώ βρισκόταν μέσα σ’ ένα περιβάλλον πολύ εχθρικό, ούτε φαίνεται να το εκτίμησαν ποτέ οι Γερμανοί.
Το συνοικέσιο δεν ευοδώθηκε επί Νικηφόρου Φωκά. Ευοδώθηκε επί αυτοκράτορος Ιωάννη Τσιμισκή. Η Θεοφανώ παντρεύτηκε τον Όθωνα τον Β΄, και από τότε αρχίζει ο εκπολιτισμός των Γερμανών αφούη Θεοφανώ έχει συμπεριλάβει στην ακολουθία της πολεοδόμους, αρχιτέκτονες, ανθρώπους των γραμμάτων, τεχνίτες, μαθηματικούς και ό,τι άλλο κάλυπτε την παιδεία των Βυζαντινών, δηλαδήΌμηρο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα κ.λπ.
Το προαναφερθέν κείμενο του Λιουτπράνδου, πιθανότατα δεν απηχούσε μόνο τις προσωπικές τουαπόψεις, αλλά και τις επικρατούσες στον Δυτικό κόσμο αντιλήψεις για τους Έλληνες. Σε αυτό οι Έλληνες προυσιάζονται : «Φιλάργυροι», «ψεύτες», «ανόητοι», «αναξιόπιστοι», «απατεώνες»,«δόλιοι» κ.λπ. Η αντιμετώπιση αυτή ερμηνεύεται από τα αναμφισβήτητα «συμπλέγματακατωτερότητας» από τα οποία διακατέχονταν οι Γερμανοί και γενικότερα οι Δυτικοί απέναντι στηνακμάζουσα ανατολική αυτοκρατορία. Συγκεκριμένα, κατά τον Λιουτπράνδο, ο Νικηφόρος είναι έναπλάσμα πραγματικά τερατώδες, πυγμαίος με τεράστιο κεφάλι, με μάτια σαν του τυφλοπόντικα… Ολόγος του είναι θρασύς, αλλά ο νους του σαν της αλεπούς και σαν τον Οδυσσέα είναι επίορκος καιψευταράς. Επίσης είνα χωριάτης, κατσικοπόδαρος, άξεστος, βάρβαρος, βάναυσος, κερατάς …… τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα ……..και «Ο τσιγγούνικος δείπνος τουςαρχίζει και τελειώνει με μαρούλια, που κάποτε έκλειναν τους δείπνους των προγόνων τους». Ηεμπάθεια και η υπερβολή είναι εμφανής. Ακόμα όμως και στους λιβέλλους τους οι Γερμανοί και οιάλλοι Δυτικοί θεωρούν ότι οι Βυζαντινοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και τους αντιμετώπιζανως ενιαία οντότητα.
«Ακούσατε οι άπαντες, Φράγκοι τε και Ρωμαίοι, …..ελάτε εδώ να ακούσετε υπόθεσιν μεγάλην, τηνκακοσύνην των Ρωμαίων, την απιστίαν όπου έχουν…». Και εδώ είναι εμφανής η αντιπάθεια των Δυτικών έναντι των μεσαιωνικών Ελλήνων, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά θεωρούνταν από τους Δυτικούς ως ένας λαός με μεγάλο ιστορικό βάθος. Λίγα χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απότους Οθωμανούς Τούρκους, στα τέλη του 15ου αιώνα, ο Γερμανός προσκυνητής μοναχός Felix Faberσημειώνει: «Οι Λατίνοι και οι Έλληνες αλληλομισούνται σε τέτοιο σημείο, που όλες οι χριστιανικέςνίκες κατά των Τούρκων θα είναι μάταιες, αν δεν εξοντωθούν πρώτα οι Έλληνες»!
Δεν εξέλιπαν όμως οι περιπτώσεις έντονουμισελληνισμού όπως η περίπτωση του Αυστριακού διανοούμενου Jakob Philip Fallmerayer (1790 – 1861), ο οποίος έγινε γνωστός για τις θεωρίες του περί απουσίας οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των αρχαίων και των νεώτερων Ελλήνων. Απόψεις αυτού του κυρίου βρίσκουμε σε περιοδικό της κατάδήλωση Αριστεράς όπως επισημαίνει ο πάντα εύστοχος Στάθης στα κείμενά του. Οι ανθελληνικέςαυτές απόψεις του Φαλμεράυερ έχουν απαντηθεί και πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων από τηνπλειοψηφία της Παγκόσμιας Ακαδημαϊκής κοινότητας.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν άσχετος με την απόλυτα αρνητική θέση του Μέττερνιχ της Ιεράς Συμμαχίας εναντίον της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τους Τούρκους. Ό Μέττερνιχ προωθούσεπαντοίω τρόπω το δόγμα της διατήρησης της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γερμανοί λειτουργούσαν ΠΑΝΤΑ υπέρ των Τούρκων. Με τις πολιτικές τους εναντίον μας ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, άνοιγαν και ανοίγουν τον δρόμο στους Τούρκους.
Ο Πρόκες φόν Όστεν στις 20–22 Απριλίου του 1825 επισκέπτεται την Σκύρο. Γράφει: «Στο κάστροβρήκαμε μόνον ένα μαρμάρινο γείσο (θριγκό) με επιγραφή. Τα βαρβαρικά γράμματα της επιγραφήςαναφέρονται στην ελεεινή εποχή των Ελλήνων αυτοκρατόρων γι’ αυτό και δεν έκανα τον κόπο να την αντιγράψω».
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΙ
Ο Kάιζερ Βίλχελμ Β’ επισκέπτεται το μέτωπο της Καλλίπολης το 1915, όπου τον
υποδέχεται ο ένας από την τριανδρία των Νεοτούρκων, ο υπουργός Πολέμου,
ο Τουρκαλβανός Εμβέρ Πασάς.
Από τον Σουλτάνο, η εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε περάσει πια στα χέρια της φιλογερμανικής Τριανδρίας των ντονμέδων Νεοτούρκων αξιωματικών. Με την ευκαιρία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), με την ενθάρρυνση των θεωρητικών του κινήματος των Νεο-Τούρκων,αλλά και με την τεχνογνωσία του Β’ Ράϊχ, η Υψηλή Πύλη προέβη σε
ωμές αγριότητες εναντίον των μη Μουσουλμάνων υπηκόων της γερασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν άσχετος με την συστηματική εξόντωση του μικρασιατικού Ελληνισμού από τον σουλτάνο και κατόπιν από τους Νεότουρκους, αφού έγινε κατόπιν σχεδιασμών και προτροπών Γερμανών αξιωματικών-συμβούλων τους, όπως του Liman von Sanders πασά, που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες Έλληνες «εχθρικά στοιχεία, εμπνεόμενα με έξωθεν επαναστατικάς ιδέας», τα οποία θα έπρεπε να διωχθούν ανηλεώς.
Γκραβούρα του Α’ Παγκόσμιο Πολέμου: Ο Βούλγαρος, στρατιώτης παίζει μπαγλαμά, προς
τέρψιν των συμπολεμιστών του, του Οθωμανού, του Αυστρο-Ούγγρου και του Γερμανού.
Η σημαντικότερη προσφορά των Γερμανών προς τους Τούρκους ήταν η προσπάθεια αναδιοργάνωσης του τουρκικού στρατού από τον Γερμανό αντισυνταγματάρχη Κολμάρ φόν ντέρ Γκόλτς (1843-1916), που μπόρεσε και νίκησε τον ανοργάνωτο ουσιαστικά Ελληνικό στρατό το 1897.Ο ουσιαστικός αναμορφωτής του τουρκικού στρατού ήταν ο επίσης Γερμανός στρατηγός Λίμαν φόνΣάντερς (1855 –1929), ο οποίος εν όψει του Μεγάλου πολέμου παρέμεινε στην Τουρκία ως alter ego του Τούρκου αρχιστρατήγου, ενώ γενικός επιτελάρχης του τουρκικού στρατού διορίστηκε ο επίσης Γερμανός στρατηγός Μπρόνσαρ φόν Σέλλεντορφ. Στον Λίμαν φόν Σάντερς προσγράφεται και ηεισήγηση πλήρους διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Οι Νεότουρκοι είχαν εκπονήσει πλήρες σχέδιοαφανισμού των Ελλήνων. Και οι Γερμανοί επίσης.
Έπρεπε να «καθαρίσει» η Μικρά Ασία και η Θράκη από τους Έλληνες.
Ο αρχιτέκτων της εξόντωσης Αρμενίων και Ελλήνων ήταν ο Ταλαάτ Μπέης. Πίσω του, πάντα, βρισκόταν ο Λίμαν φόν Σάντερς, που κάποτε, τάχα έκπληκτος,όταν μαζί επισκέφτηκαν το Αϊβαλή, ρώτησε τον Ταλαάτ: «Μπά! Υπάρχουν ακόμη Έλληνες στις Κυδωνίες;». Και ο Ταλαάτ απαντούσε, όπως θα απαντούσαν αργότερα οι συμπατριώτες του Σάντερς: – «Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…».
Ο τότε πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη Ερρίκος Μοργκεντάου, στοβιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» γράφει: «Μίαν ημέρα ο πρεσβευτής της Γερμανίας Βαγκενχάιμ και εγώ, εξήλθομεν έφιπποι εις περίπατον είς τους προς βορράν τηςΚωνσταντινουπόλεως λόφους. Ο Βαγκενχάιμ ήρχισεν να μού ομιλεί περί Ελλήνων, διά τους οποίους έτρεφε μεγάλην αντιπάθειαν. Απεριφράστως μού είπεν ότι εύρισκεν ευλόγους τους εναντίον τωνδιωγμούς των Τούρκων και την εκ του εδάφους της Τουρκίας ομαδικήν απέλασίν των, διότι αύτηαπετέλει μέρος των προπαρασκευών της Γερμανίας διά τον πόλεμον. Αφ’ ής στιγμής η Γερμανία, εξακολουθεί ο κ. Μοργκεντάου, κατέστρωσε τα σχέδιά της διά την κατάκτησιν της ΜικράςΑσίας, ήτο φυσικόν ότι οι Έλληνες της χώρας ταύτης αποτέλουν κώλυμα διά την πραγματοποίησηντων παγγερμανιστικών βλέψεών της…….. εφ’ όσον η χώρα αυτή ήτο
Ελληνική, απετέλει ούτως ειπείνκώλυμα, εις την οδόν των Γερμανών προς τον Περσικόν κόλπον, ακριβώς όπως η Σερβία. ……. Ημέθοδος αύτη ήτο ο εκτοπισμός. Ο βίαιος εκτοπισμός ολοκλήρων πληθυσμών εν είδει αγέλης από τοέν μέρος …………Μετά τρία έτη ο Γερμανός ναύαρχος φόν Ούζεντομ, διοικητής …..των Δαρδανελλίων,……με εβεβαίωσε τά εξής: – Επιμόνως οι Γερμανοί συνεβούλευσαν να εκτοπισθούν οι Έλληνες από τά παράλια, διά λόγους καθαρά στρατιωτικούς».
Διαπιστώνει κανείς, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη, πώς διαμορφωνόταν και εκτελείτο η πολιτική των Γερμανών εναντίον μας.
Κατά την Χιτλερική περίοδο, Γ΄ Ράιχ, οι Έλληνες, ως συνήθως, κατηγορούνταν ως τεμπέληδες, καφενόβιοι κ.λπ., τους οποίους οι Γερμανοί θα υποχρεώσουν να εργάζονται «όπως ξέρουν αυτοί ναβάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε». Οι αγριότητες, οι σφαγές, η πείνα που επέβαλλαν στον λαόμας, οι καταστροφές και οι κλοπές τους είναι γνωστές γιατί είναι ακόμα νωπές. Η πλήρης καταστροφή και ερήμωση της χώρας είναι γνωστή.
Όταν υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα μας ηττημένοι και θλιβεροί, άφησαν πίσω τους,τους «συνομιλητές» τους κατά την κατοχή. Δωσίλογους τους ονομάτιζε ο λαός μας. Προσκυνημένους,ο Κολοκοτρώνης.
Σήμερα, 75 χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με άλλη όμως μορφή από το Δ΄ Ράιχ. Δανείζοντάς μας, διεισδύουν οικονομικά υπονομεύοντας την Εθνική μας κυριαρχία. Το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εάν το αφήσουμε να εξελιχθεί περαιτέρω, η χώρα μας θα έχειμεταβληθεί σε χώρο. Στο χέρι μας είναι να τους αποτρέψουμε.
*Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δικηγόρου Συλλόγου Πειραιά.
www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%89%CF%83/
Οι αρχαίοι βάρβαροι Γερμανοί
Οι Γερμανοί δεν φορούσαν υφασμάτινα ρούχα, αλλά όλο τον χρόνο τυλίγονταν με προβιές ζώων. Ακόμα και το χειμώνα πλένονταν στα ποτάμια και το εμπόριο το χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα για να ξεφορτωθούν τα πράγματα που είχαν κλέψει.
Ο Καίσαρας έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο έκλυτος βίος των Γερμανών οφειλόταν στο ότι ντύνονταν με ελάχιστα δέρματα ζώων και μικροσκοπικές γούνες ταράνδου
Ιούλιος Καίσαρας
www.mixanitouxronou.gr/i-archei-germani-den-forousan-ifasmatina-roucha-alla-provies-zoon-ke-ekovan-ta-mallia-tous-mono-otan-skotonan-echthro-o-aristotelis-tous-mnimonefse-giati-ippevan-pano-se-pagomena-potamia/
Ελληνες και Γερμανοί
Η πρώτη φορά που οι Έλληνες άκουσαν για τον λαό αυτόν, ήταν στα τέλη του 2ου π.Χ. αιώνα, όταν οι Τεύτονες και οι Κίμβροι εισέβαλαν από τον Ρήνο στην ρωμαϊκή Γαλατία και την λεηλάτησαν. Μέχρι τότε, οι Έλληνες αγνοούσαν ακόμα και την ύπαρξη αυτών των βαρβάρων του Βορρά
Όσο για το ότι μας κρίνει για την διανοητική μας στάθμη ένας τύπος που όταν κάναμε Παρθενώνες, και πιο μετά Αγίες Σοφίες οι πρόγονοί τους Ούννοι και Γότθοι, έτρωγαν ρίζες, πέταγαν μωρά σε αγέλες σκύλων να τα φάνε, έτρωγαν με τα χέρια όταν εμείς είχαμε μαχαιροπήρουνα, και ντυνόντουσαν με τομάρια ζώων όπως οι Φλίνστοουν, δεν ξέρυμε αν είναι προς γέλωτα η προς ανησυχία, διότι δεν είναι κακό που είχαν τέτοιους προγόνους, όλοι από καπου προέρχονται το κακό είναι ότι δεν εξελίχθηκαν καθόλου από τότε.
enimerosi-elias.blogspot.com/2015/02/handelsblatt.html?m=0
Μιχαήλ Ροδά-Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας!
www.imdleo.gr/diaf/books/2017-Roda_Germany-Turkey-Greeks.pdf
Με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται τελευταία για διορισμό «κομισάριου» που θα κυβερνά την Ελλάδα και τα απανωτά προσβλητικά δημοσιεύματα και δηλώσεις για τη χώρα μας, μου ήρθε στο μυαλό ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό ιστορικό επεισόδιο των ελληνογερμανικών σχέσεων. Τέτοιου είδους ιστορικές αναφορές δεν συνηθίζεται να γίνονται γιατί δεν είναι «πολιτικά ορθό» να έχουμε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας…
Εννοείται πως και αυτοί που μας κυβερνούν δεν εμπνέονται από τέτοιες ιδέες και ανέχονται τα πάντα από τον πολιτικοοικονομικό υπόκοσμο της Δύσης σε βάρος της πατρίδας μας.
Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ και να πούμε πως οι Δυτικοί της εποχής, ουσιαστικά πελεκυφόροι βάρβαροι με υποτυπώδη πολιτισμό, ζούσαν σφάζοντες και σφαζόμενοι, έβλεπαν με φθόνο το Βυζάντιο. Τους αρχηγούς των βαρβάρων της Δύσης ενοχλούσε, ανάμεσα σε άλλα, το γεγονός ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ στην Ελληνική Ανατολή, ήταν η αυθεντική και αδιάκοπη συνέχεια των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων στους οποίους οι ίδιοι πάσχιζαν να μοιάσουν και να τους μιμηθούν. Παρακαλούσαν λοιπόν τον Πάπα να τους δώσει κανένα τίτλο για να έχουν και κάποια νομιμοποίηση στα μάτια των υπηκόων τους.
Αλλά ας πάμε στο θέμα:
Τον καιρό που βασίλευε ο Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς (963 – 969), ο οποίος μη ξεχνάμε ελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες- και είχε το προσωνύμιο «pallida mors saracenorum», δηλαδή «ο χλωμός θάνατος των Σαρακηνών» -ήρθε στην Κωνσταντινούπολη απεσταλμένος από τον Γερμανό ηγεμόνα της εποχής Όθωνα (otto der grosse 962- 973) ένας επίσκοπος για να ζητήσει από τον Αυτοκράτορα την Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του, Όθωνος Β’. Πολύ ωραία παραθέτει τα γεγονότα ο Γάλλος ιστορικός Γουσταύος Σλουμπερζέ:
«Ήρθε λοιπόν ο απεσταλμένος στην Κωνσταντινούπολη, είδε τον Αυτοκράτορα και του είπε: «Ο Αυτοκράτωρ της Γερμανίας Όθων, θέλει την πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του…». Ο Νικηφόρος Φωκάς τον διέκοψε στα λατινικά: «incredible audito», δηλαδή απίστευτο που το ακούω! Και μετά συνέχισε στα ελληνικά. «Αυτοκράτωρ είμαι μόνο εγώ. Ο Όθων είναι αρχηγός βαρβάρων…» Και έριξε στη φυλακή τον επίσκοπο.
Μετά από καιρό, ο διάδοχος του Νικηφόρου, ο Ιωάννης Τσιμισκής για πολιτικούς λόγους συνήνεσε στο γάμο… (τη Θεοφανώ) συνόδευσαν στη Γερμανία πλήθος Ελλήνων επιστημόνων, τεχνικών πχ. Υποδηματοποιοί, ράπτες, χρυσοχόοι, οικοδόμοι, ζωγράφοι, νομικοί, γιατροί κ.τ.λ., δηλαδή η τεχνολογία και ο πολιτισμός της εποχής, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα ανάκτορα που έκτισε στη Θεοφανώ (δημιουργός του ονομαζόμενου «Γοτθικού ρυθμού», που είναι βυζαντινός περισσότερο μυτερός, για να γλυστρούν τα χιόνια) και τους οποίους παρακολουθούσαν και εδιδάσκοντο οι Γερμανοί.
Η Θεοφανώ, ωραιοτάτη και πολύ μορφωμένη, διαπαιδαγώγησε το γιό της Όθωνα Γ’ τόσο ώστε απεκλήθη «θαύμα του κόσμου» (mirabilia mundi).
Από το γάμο Θεοφανούς – Όθωνος Β’ εγεννήθη ο Όθων Γ’, ο οποίος λόγω θανάτου του πατέρα του ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 3 ετών μόλις, με Αντιβασίλισσα τη μητέρα του, που ουσιαστικά κυβέρνησε τη Γερμανία (972 – 983), την οποία και εκπολίτισε, όπως παραδέχεται ο Γερμανός ιστορικός Φ. Σλόσσερ.»
Αλλά όπως λέει και το ρητό, ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος!
Κολωνία: Θεοφανώ, η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα της Μεσαιωνικής Γερμανίας και η συνεισφορά της στην πολιτιστική ανάπτυξη της Δύσης
Άγαλμα της αυτοκράτειρας Θεοφανούς
στο ναό της Μαρκτκίρχε της γερμανικής
κωμόπολης Εσβέγκε, στην Έσση
Μετά τον γάμο της την 16χρονη Θεοφανώ ακολούθησε στη νέα της πατρίδα, την Γερμανία, πολυπληθής συνοδεία από την Κωνσταντινούπολη, την οποία αποτελούσαν άνθρωποι της Εκκλησίας, των Γραμμάτων και των Τεχνών, Άρχοντες και αυλικοί.
Οι Γερμανοί εντυπωσιάσθηκαν από την Θεοφανώ. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, είχε μόρφωση, καλλιέργεια, αγαθότητα αλλά και λεπτή και ευγενική ανατροφή. Έτσι κέρδισε γρήγορα τον θαυμασμό και την εκτίμηση των απλών υπηκόων της. Η νεαρή Ελληνίδα αυτοκράτειρα μετέφερε και εισήγαγε στην γερμανική αυλή την λεπτεπίλεπτη εθιμοτυπία και την πολυτέλεια του Βυζαντίου, κι επίσης έθεσε τις βάσεις της μελέτης των Ελληνικών Γραμμάτων και των Τεχνών στην πολιτιστικά υπανάπτυκτη τότε Γερμανία.
Η Θεοφανώ αντιμέτωπη με την ζηλοφθονία και την εχθρότητα των Γερμανών ευγενών
Όμως στις τάξεις των Γερμανών ευγενών και των αυλικών του γερμανικού κράτους η άφιξη της Θεοφανούς στη Γερμανία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, η οποία έφτανε στα όρια της εχθρότητας, διότι ή νεοφερμένη Ελληνίδα ήταν φορέας του υπέρτερου ελληνικού πολιτισμού. Οι δυτικοί και ειδικότερα οι Φράγκοι και οι Γερμανοί είχαν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι στους Έλληνες εκείνη την εποχή. Έτσι η Θεοφανώ, παρά την αγάπη και την εκτίμηση που έτρεφαν για αυτήν οι απλοί υπήκοοί της γι’ αυτό που πραγματικά ήταν, έπεσε θύμα της ζηλόφθονης κακεντρέχειας των δυτικών μεσαιωνικών και σύγχρονων χρονογράφων, όχι γι’ αυτό που ήταν, αλλά γι’ αυτό που εκπροσωπούσε: Την εμφανή ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού εν μέσω της δυτικοευρωπαϊκής βαρβαρότητας.
Η Θεοφανώ εισάγει την πολυτέλεια και την χρήση του πιρουνιού στην δυτική Ευρώπη
Γίνεται αποδεκτό σήμερα, ότι οι βάρβαροι Γερμανοί του Ι’ αιώνα έμαθαν την χρήση του πιρουνιού από την βασίλισσα Θεοφανώ. Ωστόσο, δεν υπάρχει μια τέτοια ειδική αναφορά στις πηγές. Υπάρχουν γενικόλογες αναφορές για τα είδη πολυτελείας που εισήγαγε, όχι όμως ειδικά για το πιρούνι. Στις πηγές πρώτη αναφορά για την εισαγωγή του πιρουνιού στη Δύση, υπάρχει στην διατριβή του Πέτρου Δαμιανού Institutio monialis. Η ιστορία είναι η ακόλουθη. Ο δόγης της Βενετίας Πέτρος Β’ Ορσεόλο, καλός φίλος του Όθωνα Γ’, συνέβαλε στην άμυνα των ακτών της Αδριατικής, βοηθώντας τον Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο, ν’ αντιμετωπίσει την απειλή των Αράβων στην Ιταλία. Μετά την ήττα των Αράβων στο Μπάρι το 1004, ο Βασίλειος Β’ κάλεσε τον Ιωάννη, γιο του δόγη, στην Κωνσταντινούπολη και τον πάντρεψε με την Μαρία Αργυροπουλίνα, αδελφή του Ρωμανού Γ’ (κατά τον Σκυλίτζη Η Μαρία, ο άντρας της και το παιδί τους πέθαναν τελικά από την επιδημία πανούκλας το 1006. Ο Πέτρος Δαμιανός, ονομαστός παπικός θεολόγος του κύκλου του πάπα Γρηγορίου Ζ’, εκφράζει στο έργο του την συμπλεγματική (κομπλεξική) νοοτροπία των δυτικοευρωπαίων, απέναντι στην ανωτερότητα του τρόπου ζωής των Ελλήνων, θεωρώντας ότι ο θάνατος της Μαρίας Αργυροπουλίνας από πανούκλα οφείλονταν στην οργή του Θεού για την πολυτέλειά της.
Το σχετικό απόσπασμα είναι το εξής:
«Τόση ήταν η πολυτέλεια των εθίμων της, ώστε καταφρονούσε ακόμα και να πλένεται με κοινό νερό, αναγκάζοντας τους υπηρέτες της τουναντίον, να συλλέγουν την δροσιά που έπεφτε από τους ουρανούς για να πλένεται σ’ αυτήν. Ούτε καταδέχονταν ν’ αγγίζει την τροφή με τα δάκτυλά της, αλλά διέταζε τους ευνούχους της να την κόβουν σε μικρά κομμάτια, τα οποία παλούκωνε με ένα χρυσό όργανο με δύο δόντια, κι έτσι το έφερνε στο στόμα της. Τα δωμάτιά
της είχαν τόσο βαριά ατμόσφαιρα από την χρήση λιβανιού και διαφόρων αρωμάτων, ώστε μου προκαλεί ναυτία και το να μιλώ γι’ αυτά, αλλά και οι αναγνώστες μου δεν θα το πιστεύουν. Η ματαιοδοξία αυτής της γυναίκας ήταν μισητή από τον Παντοδύναμο˙ κι έτσι, χωρίς λάθος, πήρε την εκδίκησή Του».
Η άδικη ιστορική μεταχείριση της Θεοφανούς από τους Γερμανούς
Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε, ότι, παρά την ευσεβή στα εκκλησιαστικά και δραστήρια στα πολιτικά θέματα ζωή της, η Θεοφανώ αντιμετωπίστηκε με φανερή αντιπάθεια από τους δυτικούς, εξαιτίας της ελληνικής της προέλευσης. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ οι περισσότερες σύζυγοι των Οθωνιδών αγιοποιήθηκαν (αδίκως και χωρίς λόγο) μετά θάνατον, η Θεοφανώ παρέμεινε στην αφάνεια. Η ζωή της δεν επέζησε σε Vita, την στιγμή που ασήμαντες προσωπικότητες, όπως η Edith και η Αδελαΐδα, οι δύο σύζυγοι του Όθωνα Α’, η Cunegunda, σύζυγος του Ερρίκου Β’, έχουν την τιμητική τους. Ούτε το όνομά της δόθηκε σε κάποια απόγονό της, εκτός ίσως από μια εγγονή της, ηγουμένη στην Έσση. Το πορτραίτο της δεν συμπεριλήφθηκε στο γενεαλογικό δέντρο της δυναστείας, το οποίο υπάρχει στο Χρονικό του Αγ. Παντελεήμονος, φυλασσόμενο στην Herzog August Bibliothek, στο Wolfenbüttel. Η μοναδική
(σωζόμενη) ζωγραφική απεικόνισή της υπάρχει σε ένα Ευαγγέλιο του έτους 1000 περίπου.
Οι λόγοι για την υποτίμηση της παρουσίας της Θεοφανούς ως μέλους της δυναστείας και της
συμβολής της στην επίδραση του ελληνικού πολιτισμού επί του δυτικοευρωπαϊκού, είναι ευκολονόητοι. Η ελληνική καταγωγή της, η δυναμική παρουσία της στην πολιτική, η μεσολαβητικές προσπάθειες για την εξομάλυνση των σχέσεων Ελλήνων και Λατίνων στην Νότια Ιταλία, οι σχέσεις της με τους Έλληνες της Ρώμης, όλα αυτά κρίθηκαν εκ των υστέρων επικίνδυνα από την γερμανοστρεφή παπική προπαγάνδα. Η ζηλοφθονία για τον «πολυτελή» τρόπο ζωής της, ο οποίος ήταν η καθημερινότητα των Ελλήνων και δικαιολογούσε την άποψη πολλών βόρειων λαών, ότι η Ελλάδα ήταν ο παράδεισος της εποχής, ήταν ένας ακόμη παράγοντας. Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε λίγο σ’ αυτό, οφείλουμε να αντιπαραβάλουμε την θέση της γυναίκας στην δυτική Ευρώπη με την αντίστοιχη στην Ελλάδα της εποχής, οπότε καταλαβαίνουμε γιατί η γερμανική κοινωνία θεωρούσε, ότι η Θεοφανώ έδινε «κακό» παράδειγμα, με την μόρφωση και τον ελεύθερο τρόπο σκέψης της, με την οξυδέρκεια και την διπλωματικότητά της, με όσα χαρίσματα προικοδοτήθηκε από την ελληνοτραφή κοινωνία της Ανατολής και τα οποία μπόρεσε να αξιοποιήσει από την θέση που της επιφύλαξε η ιστορία. Όπως φαίνεται, αυτό που μπορούσε και τελικά πρόσφερε η Θεοφανώ, δεν ήταν ζητούμενο στη Δύση, ούτε τότε, ούτε και για πολλούς αιώνες αργότερα.
Η αναγκαιότητα της αποκατάστασής της ιστορικής αλήθειας
Η αναγνώριση και η ιστορική αποκατάσταση της σημαντικής αυτής Ελληνίδας, η οποία συναναστράφηκε και επηρέασε σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής και κατ’ επέκταση επέδρασε καθοριστικά στον ρουν της ιστορίας, προσωπικότητες όπως ήταν ο Bruno, o Romuald, o Adalbert, καθώς και πολλοί άγιοι, όπως ο όσιος Νείλος ο Καλαβρός, ο όσιος Σάββας, ο άγιος Γρηγόριος κ.α. πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό καθήκον, τόσο των ξένων (Γερμανών και των άλλων δυτικοευρωπαίων), όσο και των Ελλήνων ιστορικών, επιστημόνων, μελετητών αλλά και απλών πολιτών. Σήμερα, δυστυχώς, πολύ σπάνια γίνεται αναφορά της ιστορικής συμβολής της Θεοφανούς στον εκπολιτισμό των Γερμανών και των άλλων δυτικοευρωπαίων, ακόμη και στη Γερμανία, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να γνωρίζουν την ιστορία και το έργο της. Πάντως, αξίζει εδώ να αναφερθεί, ότι το 1991, κατά την συμπλήρωση 1000 ετών από τον θάνατο της Θεοφανούς
και τον ενταφιασμό της στο Ναό του Αγίου Παντελεήμονα της Κολωνίας, ο δήμος της πόλης αυτής, το ελληνικό Γενικό Προξενείο, που υπήρχε τότε στην Κολωνία (υπό τον τότε Γεν. Πρόξενο κ. Παναγιώτη Καρακάση), γερμανικοί και ελληνικοί πολιτιστικοί και εκκλησιαστικοί φορείς της περιοχής, Γερμανοί και Έλληνες πανεπιστημιακοί καθηγητές και εκπαιδευτικοί κ.α. διοργάνωσαν στην Κολωνία, σε συνεργασία μεταξύ τους, σειρά επιτυχημένων πολιτιστικών εκδηλώσεων μνήμης για την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, κάτι που βοήθησε σημαντικά στη διάδοση της ιστορικής γνώσης για την Θεοφανώ και που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα για παρόμοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ευθύμιος Χατζηϊωάννου
www.elliniki-gnomi.eu/theofano-i-ellinida-aftokratira-tis-m/
Θεοφανώ, η Ελληνίδα Αυτοκράτειρα της Μεσαιωνικής Γερμανίας και η συνεισφορά της στην πολιτιστική ανάπτυξη της Δύσης
Άγαλμα της αυτοκράτειρας της Γερμανίας ("Holy Roman Empire"),
Θεοφανούς, έξω από τον ναό της Μαρκτκίρχε-Marktkirche της
γερμανικής κωμόπολης Εσβέγκε-Eschwege, στην Έσση-Essen.
Η επιγραφή γράφει "Τheophanu Imperatrix 960-991", δηλαδή:
Θεοφανώ αυτοκράτειρα.
Η επιγραφή λέει: "Domina Theophanu Imperatrix" = Δέσποινα Θεοφανώ Αυτοκράτειρα"
Όμως, στις τάξεις των Γερμανών ευγενών και των αυλικών του γερμανικού κράτους, η άφιξη της Θεοφανούς στην Γερμανία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, η οποία έφτανε στα όρια της εχθρότητας, διότι ή νεοφερμένη Ελληνίδα ήταν φορέας του υπέρτερου ελληνικού πολιτισμού. Οι δυτικοί και ειδικότερα οι Φράγκοι και οι Γερμανοί είχαν πολύ συγκεκριμένες προκαταλήψεις απέναντι στους Έλληνες εκείνη την εποχή. Έτσι η Θεοφανώ, παρά την αγάπη και την εκτίμηση που έτρεφαν για αυτήν οι απλοί υπήκοοί της, γι’ αυτό που πραγματικά ήταν, έπεσε θύμα της ζηλόφθονης κακεντρέχειας των δυτικών μεσαιωνικών και σύγχρονων χρονογράφων.
Σε αυτό ο Albertus εκφράζει την αντιπάθειά του για την Θεοφανώ, χαρακτηρίζοντάς την ως «δυσάρεστη και πολύ ομιλητική». Την θεωρούσε ως εκπρόσωπο της ελληνικής νοοτροπίας και αναφέρει ότι θριαμβολογούσε για την νίκη των συμπατριωτών της επί των Γερμανών. Εμφανώς απογοητευμένος ο ίδιος από την ήττα των συμπατριωτών του, εξέφρασε την δυσαρέσκειά τους με προσωπικές επιθέσεις εναντίον της Ελληνίδας βασίλισσας. Με αυτόν τον τρόπο εκφράζει τις στερεότυπες προκαταλήψεις των δυτικών για τους Έλληνες και τις γυναίκες. Και η Θεοφανώ ήταν ταυτόχρονα Ελληνίδα και γυναίκα.
Γίνεται αποδεκτό σήμερα, ότι οι βάρβαροι Γερμανοί του Ι’ αιώνα έμαθαν την χρήση του πιρουνιού από την βασίλισσα Θεοφανώ.
Ασημένιο βυζαντινό πηρούνι. Η επάνω άκρη του φέρει σχήμα οπλής ζώου
Γενικά η Θεοφανώ, κυρίως γιά τον λόγο ότι ήταν Ελληνίδα, έπεσε θύμα μεγάλης ανθελληνικής προπαγάνδας των παπικών.
Η συμβολή της Θεοφανούς στην ανάπτυξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στην Δύση
Μόλις τελευταία το θέμα της έρευνας στράφηκε στον τρόπο μεταφοράς βυζαντινών αριστουργημάτων τέχνης και μικροτεχνίας στην Δύση. Επ’ αυτού η συμβολή της ιστορίας της Θεοφανούς είναι μεγάλη, ωστόσο παραμένει ακόμη ανεξερεύνητη σε μεγάλο βαθμό.
curious-greek.blogspot.com/2017/03/blog-post.html
Θεοφανώ Σκλήραινα
Η πολιτική εξουσία της Θεοφανούς και η κριτική εναντίον της
Η Θεοφανώ επικρίθηκε για την "τρυφηλότητα" της, δεδομένου ότι έκανε μπάνιο κάθε μέρα και εισήγαγε τα πολυτελή ενδύματα και κοσμήματα στη Γερμανία. Πιστώνεται, επίσης, με την εισαγωγή τού πιρουνιού στη Δυτική Ευρώπη - οι χρονογράφοι αναφέρουν την έκπληξη των συνδαιτυμόνων της όταν "χρησιμοποίησε ένα χρυσό εργαλείο με δύο μύτες για να φέρει την τροφή στο στόμα της" αντί να χρησιμοποιήσει τα χέρια της, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι.
Το πολιτισμικό έργο της
Η Θεοφανώ έφερε στην Σαξονία τον βυζαντινό πολιτισμό και την τέχνη της Ευρωπαϊκής ανατολής δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό μείγμα που χαρακτήρισε την εποχή των Οθώνων. Λέγεται επίσης προσέφερε ως δώρο στον σύζυγο της ρίζες αμπελιών προερχόμενες από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και δίδαξε την αμπελουργία στους υπηκόους της. Τα αμπέλια φυτεύτηκαν στις όχθες τού Ρήνου και απετέλεσαν την βάση για την παραγωγή τής ομώνυμης
ποικιλίας.
Συνέχισε επίσης το πολιτισμικό έργο του Όθωνα Α΄και της Αδελαΐδας της Ιταλίας και συνέβαλλε στην λεγόμενη Οθωνική Αναγέννηση υποστηρίζοντας τις τέχνες και τα γράμματα αλλά και τα μοναστήρια που τότε αποτελούσαν την κύρια πηγή πνευματικού και εκπαιδευτικού έργου.
el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%8E_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΟΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ!
Το προαιώνιο δόγμα των Ανθελλήνων Γερμανών καταστρέφει πάλι, με οικονομικό πόλεμο αυτή την φορά, την Ελλάδα
της Αθηνάς Κατσαφάδου*
«Έτσι, βρέθηκα ανάμεσα στους Γερμανούς… Βάρβαροι ανέκαθεν, έγιναν ακόμη πιο βάρβαροι με την επιμέλεια και την επιστήμη και ακόμη με την ίδια την θρησκεία, βαθύτατα ανίκανοι για κάθε θεϊκόαίσθημα, χαλασμένοι ώς το μεδούλι, ανίκανοι για την ευτυχία των ιερών χαρίτων, επιρρεπείς στην υπερβολή και στην πενιχρότητα, προσβλητικοί για κάθε αγνή ψυχή, αναίσθητοι και χωρίς αρμονία σαν τα θρύψαλα ενός πεταγμένου αγγείου…
Δεν μπορώ να φαντασθώ άλλο λαό τόσο διχασμένο σαν τους Γερμανούς. Βλέπεις χειροτέχνες, αλλά όχι ανθρώπους, φιλοσόφους, αλλά όχι ανθρώπους, ιερείς, αλλά όχι ανθρώπους, αφέντες και δούλους, νέους και ηλικιωμένους, αλλά όχι ανθρώπους».
Κολωνία. Ο ναός του Αγίου Παντελεήμονος ή Αγ.Πανταλέοντα κατά τους καθολικούς,
έχει μέσα του ένα τάφο που γράφει: “DOMINA THEOPHANU IMPERATRIX” δηλαδή
«ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΘΕΟΦΑΝΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ».
Ποια ήταν η Θεοφανώ; Ο Όθων Α’ (912-973μ.Χ) δούκας της Σαξονίας και βασιλιάς της Γερμανίας και Ιταλίας, πάντρεψε το γιο του Όθωνα Β’ τον Ερυθρό, με την Ελληνίδα πριγκίπισσα Θεοφανώ, το 972μ.Χ. Την αρχοντοπούλα συνόδεψαν στη νέα της πατρίδα άνθρωποι της εκκλησίας, των γραμμάτων και των τεχνών. Η ομορφιά, η λεπτότητα, η μόρφωση της Θεοφανούς εντυπωσίασε πολλούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θέσει τα θεμέλια του πολιτισμού (έστω και προσωρινά) σ’ ένα λαό βάρβαρο και πολιτιστικά υπανάπτυκτο. Βέβαια αυτό δεν ήταν εύκολο, γιατί η Θεοφανώ βρισκόταν μέσα σ’ ένα περιβάλλον πολύ εχθρικό, ούτε φαίνεται να το εκτίμησαν ποτέ οι Γερμανοί.
Το συνοικέσιο δεν ευοδώθηκε επί Νικηφόρου Φωκά. Ευοδώθηκε επί αυτοκράτορος Ιωάννη Τσιμισκή. Η Θεοφανώ παντρεύτηκε τον Όθωνα τον Β΄, και από τότε αρχίζει ο εκπολιτισμός των Γερμανών αφούη Θεοφανώ έχει συμπεριλάβει στην ακολουθία της πολεοδόμους, αρχιτέκτονες, ανθρώπους των γραμμάτων, τεχνίτες, μαθηματικούς και ό,τι άλλο κάλυπτε την παιδεία των Βυζαντινών, δηλαδήΌμηρο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα κ.λπ.
Το προαναφερθέν κείμενο του Λιουτπράνδου, πιθανότατα δεν απηχούσε μόνο τις προσωπικές τουαπόψεις, αλλά και τις επικρατούσες στον Δυτικό κόσμο αντιλήψεις για τους Έλληνες. Σε αυτό οι Έλληνες προυσιάζονται : «Φιλάργυροι», «ψεύτες», «ανόητοι», «αναξιόπιστοι», «απατεώνες»,«δόλιοι» κ.λπ. Η αντιμετώπιση αυτή ερμηνεύεται από τα αναμφισβήτητα «συμπλέγματακατωτερότητας» από τα οποία διακατέχονταν οι Γερμανοί και γενικότερα οι Δυτικοί απέναντι στηνακμάζουσα ανατολική αυτοκρατορία. Συγκεκριμένα, κατά τον Λιουτπράνδο, ο Νικηφόρος είναι έναπλάσμα πραγματικά τερατώδες, πυγμαίος με τεράστιο κεφάλι, με μάτια σαν του τυφλοπόντικα… Ολόγος του είναι θρασύς, αλλά ο νους του σαν της αλεπούς και σαν τον Οδυσσέα είναι επίορκος καιψευταράς. Επίσης είνα χωριάτης, κατσικοπόδαρος, άξεστος, βάρβαρος, βάναυσος, κερατάς …… τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα ……..και «Ο τσιγγούνικος δείπνος τουςαρχίζει και τελειώνει με μαρούλια, που κάποτε έκλειναν τους δείπνους των προγόνων τους». Ηεμπάθεια και η υπερβολή είναι εμφανής. Ακόμα όμως και στους λιβέλλους τους οι Γερμανοί και οιάλλοι Δυτικοί θεωρούν ότι οι Βυζαντινοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και τους αντιμετώπιζανως ενιαία οντότητα.
«Ακούσατε οι άπαντες, Φράγκοι τε και Ρωμαίοι, …..ελάτε εδώ να ακούσετε υπόθεσιν μεγάλην, τηνκακοσύνην των Ρωμαίων, την απιστίαν όπου έχουν…». Και εδώ είναι εμφανής η αντιπάθεια των Δυτικών έναντι των μεσαιωνικών Ελλήνων, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά θεωρούνταν από τους Δυτικούς ως ένας λαός με μεγάλο ιστορικό βάθος. Λίγα χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απότους Οθωμανούς Τούρκους, στα τέλη του 15ου αιώνα, ο Γερμανός προσκυνητής μοναχός Felix Faberσημειώνει: «Οι Λατίνοι και οι Έλληνες αλληλομισούνται σε τέτοιο σημείο, που όλες οι χριστιανικέςνίκες κατά των Τούρκων θα είναι μάταιες, αν δεν εξοντωθούν πρώτα οι Έλληνες»!
Δεν εξέλιπαν όμως οι περιπτώσεις έντονουμισελληνισμού όπως η περίπτωση του Αυστριακού διανοούμενου Jakob Philip Fallmerayer (1790 – 1861), ο οποίος έγινε γνωστός για τις θεωρίες του περί απουσίας οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των αρχαίων και των νεώτερων Ελλήνων. Απόψεις αυτού του κυρίου βρίσκουμε σε περιοδικό της κατάδήλωση Αριστεράς όπως επισημαίνει ο πάντα εύστοχος Στάθης στα κείμενά του. Οι ανθελληνικέςαυτές απόψεις του Φαλμεράυερ έχουν απαντηθεί και πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων από τηνπλειοψηφία της Παγκόσμιας Ακαδημαϊκής κοινότητας.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν άσχετος με την απόλυτα αρνητική θέση του Μέττερνιχ της Ιεράς Συμμαχίας εναντίον της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τους Τούρκους. Ό Μέττερνιχ προωθούσεπαντοίω τρόπω το δόγμα της διατήρησης της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γερμανοί λειτουργούσαν ΠΑΝΤΑ υπέρ των Τούρκων. Με τις πολιτικές τους εναντίον μας ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, άνοιγαν και ανοίγουν τον δρόμο στους Τούρκους.
Ο Πρόκες φόν Όστεν στις 20–22 Απριλίου του 1825 επισκέπτεται την Σκύρο. Γράφει: «Στο κάστροβρήκαμε μόνον ένα μαρμάρινο γείσο (θριγκό) με επιγραφή. Τα βαρβαρικά γράμματα της επιγραφήςαναφέρονται στην ελεεινή εποχή των Ελλήνων αυτοκρατόρων γι’ αυτό και δεν έκανα τον κόπο να την αντιγράψω».
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΙ
Ο Kάιζερ Βίλχελμ Β’ επισκέπτεται το μέτωπο της Καλλίπολης το 1915, όπου τον
υποδέχεται ο ένας από την τριανδρία των Νεοτούρκων, ο υπουργός Πολέμου,
ο Τουρκαλβανός Εμβέρ Πασάς.
Από τον Σουλτάνο, η εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε περάσει πια στα χέρια της φιλογερμανικής Τριανδρίας των ντονμέδων Νεοτούρκων αξιωματικών. Με την ευκαιρία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), με την ενθάρρυνση των θεωρητικών του κινήματος των Νεο-Τούρκων,αλλά και με την τεχνογνωσία του Β’ Ράϊχ, η Υψηλή Πύλη προέβη σε
ωμές αγριότητες εναντίον των μη Μουσουλμάνων υπηκόων της γερασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν άσχετος με την συστηματική εξόντωση του μικρασιατικού Ελληνισμού από τον σουλτάνο και κατόπιν από τους Νεότουρκους, αφού έγινε κατόπιν σχεδιασμών και προτροπών Γερμανών αξιωματικών-συμβούλων τους, όπως του Liman von Sanders πασά, που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες Έλληνες «εχθρικά στοιχεία, εμπνεόμενα με έξωθεν επαναστατικάς ιδέας», τα οποία θα έπρεπε να διωχθούν ανηλεώς.
Γκραβούρα του Α’ Παγκόσμιο Πολέμου: Ο Βούλγαρος, στρατιώτης παίζει μπαγλαμά, προς
τέρψιν των συμπολεμιστών του, του Οθωμανού, του Αυστρο-Ούγγρου και του Γερμανού.
Η σημαντικότερη προσφορά των Γερμανών προς τους Τούρκους ήταν η προσπάθεια αναδιοργάνωσης του τουρκικού στρατού από τον Γερμανό αντισυνταγματάρχη Κολμάρ φόν ντέρ Γκόλτς (1843-1916), που μπόρεσε και νίκησε τον ανοργάνωτο ουσιαστικά Ελληνικό στρατό το 1897.Ο ουσιαστικός αναμορφωτής του τουρκικού στρατού ήταν ο επίσης Γερμανός στρατηγός Λίμαν φόνΣάντερς (1855 –1929), ο οποίος εν όψει του Μεγάλου πολέμου παρέμεινε στην Τουρκία ως alter ego του Τούρκου αρχιστρατήγου, ενώ γενικός επιτελάρχης του τουρκικού στρατού διορίστηκε ο επίσης Γερμανός στρατηγός Μπρόνσαρ φόν Σέλλεντορφ. Στον Λίμαν φόν Σάντερς προσγράφεται και ηεισήγηση πλήρους διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Οι Νεότουρκοι είχαν εκπονήσει πλήρες σχέδιοαφανισμού των Ελλήνων. Και οι Γερμανοί επίσης.
Έπρεπε να «καθαρίσει» η Μικρά Ασία και η Θράκη από τους Έλληνες.
Ο αρχιτέκτων της εξόντωσης Αρμενίων και Ελλήνων ήταν ο Ταλαάτ Μπέης. Πίσω του, πάντα, βρισκόταν ο Λίμαν φόν Σάντερς, που κάποτε, τάχα έκπληκτος,όταν μαζί επισκέφτηκαν το Αϊβαλή, ρώτησε τον Ταλαάτ: «Μπά! Υπάρχουν ακόμη Έλληνες στις Κυδωνίες;». Και ο Ταλαάτ απαντούσε, όπως θα απαντούσαν αργότερα οι συμπατριώτες του Σάντερς: – «Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…».
Ο τότε πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη Ερρίκος Μοργκεντάου, στοβιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» γράφει: «Μίαν ημέρα ο πρεσβευτής της Γερμανίας Βαγκενχάιμ και εγώ, εξήλθομεν έφιπποι εις περίπατον είς τους προς βορράν τηςΚωνσταντινουπόλεως λόφους. Ο Βαγκενχάιμ ήρχισεν να μού ομιλεί περί Ελλήνων, διά τους οποίους έτρεφε μεγάλην αντιπάθειαν. Απεριφράστως μού είπεν ότι εύρισκεν ευλόγους τους εναντίον τωνδιωγμούς των Τούρκων και την εκ του εδάφους της Τουρκίας ομαδικήν απέλασίν των, διότι αύτηαπετέλει μέρος των προπαρασκευών της Γερμανίας διά τον πόλεμον. Αφ’ ής στιγμής η Γερμανία, εξακολουθεί ο κ. Μοργκεντάου, κατέστρωσε τα σχέδιά της διά την κατάκτησιν της ΜικράςΑσίας, ήτο φυσικόν ότι οι Έλληνες της χώρας ταύτης αποτέλουν κώλυμα διά την πραγματοποίησηντων παγγερμανιστικών βλέψεών της…….. εφ’ όσον η χώρα αυτή ήτο
Ελληνική, απετέλει ούτως ειπείνκώλυμα, εις την οδόν των Γερμανών προς τον Περσικόν κόλπον, ακριβώς όπως η Σερβία. ……. Ημέθοδος αύτη ήτο ο εκτοπισμός. Ο βίαιος εκτοπισμός ολοκλήρων πληθυσμών εν είδει αγέλης από τοέν μέρος …………Μετά τρία έτη ο Γερμανός ναύαρχος φόν Ούζεντομ, διοικητής …..των Δαρδανελλίων,……με εβεβαίωσε τά εξής: – Επιμόνως οι Γερμανοί συνεβούλευσαν να εκτοπισθούν οι Έλληνες από τά παράλια, διά λόγους καθαρά στρατιωτικούς».
Διαπιστώνει κανείς, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη, πώς διαμορφωνόταν και εκτελείτο η πολιτική των Γερμανών εναντίον μας.
Κατά την Χιτλερική περίοδο, Γ΄ Ράιχ, οι Έλληνες, ως συνήθως, κατηγορούνταν ως τεμπέληδες, καφενόβιοι κ.λπ., τους οποίους οι Γερμανοί θα υποχρεώσουν να εργάζονται «όπως ξέρουν αυτοί ναβάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε». Οι αγριότητες, οι σφαγές, η πείνα που επέβαλλαν στον λαόμας, οι καταστροφές και οι κλοπές τους είναι γνωστές γιατί είναι ακόμα νωπές. Η πλήρης καταστροφή και ερήμωση της χώρας είναι γνωστή.
Όταν υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα μας ηττημένοι και θλιβεροί, άφησαν πίσω τους,τους «συνομιλητές» τους κατά την κατοχή. Δωσίλογους τους ονομάτιζε ο λαός μας. Προσκυνημένους,ο Κολοκοτρώνης.
Σήμερα, 75 χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με άλλη όμως μορφή από το Δ΄ Ράιχ. Δανείζοντάς μας, διεισδύουν οικονομικά υπονομεύοντας την Εθνική μας κυριαρχία. Το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εάν το αφήσουμε να εξελιχθεί περαιτέρω, η χώρα μας θα έχειμεταβληθεί σε χώρο. Στο χέρι μας είναι να τους αποτρέψουμε.
*Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δικηγόρου Συλλόγου Πειραιά.
www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%89%CF%83/
Οι αρχαίοι βάρβαροι Γερμανοί
Οι Γερμανοί δεν φορούσαν υφασμάτινα ρούχα, αλλά όλο τον χρόνο τυλίγονταν με προβιές ζώων. Ακόμα και το χειμώνα πλένονταν στα ποτάμια και το εμπόριο το χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα για να ξεφορτωθούν τα πράγματα που είχαν κλέψει.
Ο Καίσαρας έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο έκλυτος βίος των Γερμανών οφειλόταν στο ότι ντύνονταν με ελάχιστα δέρματα ζώων και μικροσκοπικές γούνες ταράνδου
Ιούλιος Καίσαρας
www.mixanitouxronou.gr/i-archei-germani-den-forousan-ifasmatina-roucha-alla-provies-zoon-ke-ekovan-ta-mallia-tous-mono-otan-skotonan-echthro-o-aristotelis-tous-mnimonefse-giati-ippevan-pano-se-pagomena-potamia/
Ελληνες και Γερμανοί
Η πρώτη φορά που οι Έλληνες άκουσαν για τον λαό αυτόν, ήταν στα τέλη του 2ου π.Χ. αιώνα, όταν οι Τεύτονες και οι Κίμβροι εισέβαλαν από τον Ρήνο στην ρωμαϊκή Γαλατία και την λεηλάτησαν. Μέχρι τότε, οι Έλληνες αγνοούσαν ακόμα και την ύπαρξη αυτών των βαρβάρων του Βορρά
Όσο για το ότι μας κρίνει για την διανοητική μας στάθμη ένας τύπος που όταν κάναμε Παρθενώνες, και πιο μετά Αγίες Σοφίες οι πρόγονοί τους Ούννοι και Γότθοι, έτρωγαν ρίζες, πέταγαν μωρά σε αγέλες σκύλων να τα φάνε, έτρωγαν με τα χέρια όταν εμείς είχαμε μαχαιροπήρουνα, και ντυνόντουσαν με τομάρια ζώων όπως οι Φλίνστοουν, δεν ξέρυμε αν είναι προς γέλωτα η προς ανησυχία, διότι δεν είναι κακό που είχαν τέτοιους προγόνους, όλοι από καπου προέρχονται το κακό είναι ότι δεν εξελίχθηκαν καθόλου από τότε.
enimerosi-elias.blogspot.com/2015/02/handelsblatt.html?m=0
Μιχαήλ Ροδά-Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας!
www.imdleo.gr/diaf/books/2017-Roda_Germany-Turkey-Greeks.pdf
